İnsan, aid olmadığı bir yer, bir ev olmayanda cəsarətsiz olur. Ayağını bərk basa bilmir, büdrəyir. Güvəndiyi bir yer, arxasında yıxılmağa qoymayan dağ, yanında tutan əl olmayanda irəli addım ata bilmir. Heç özünə də baxa bilmir.Getmək, çətin bir qərar kimi görünə bilər, amma tək olanda verilə biləcək ən cəsarətli qərardır. Tənhalığın səbəbi cəsarət olduğu kimi, cəsarətin də səbəbi tənhalıq ola bilir. Hər iki hal, insanın öz iç dünyası ilə üzləşməsinə səbəb olur.Zaman keçdikcə, getmək və qaçmaq o qədər adiləşir ki, hər kəsin getdiyi o yer, adətən xarabalığa, tör-töküntüyə, dağıdılmış şəhərə çevrilir. Bu yerlər, xatirələrlə dolu, amma artıq yaşayış üçün əlverişsiz olan məkanlara çevrilir. Bir yeri abadlaşdırmaq, gözəlləşdirmək üçün yalnız fiziki iş deyil, həm də ruhun səyləri tələb olunur. Daşı daş üstünə qoymaq, töküləni yığmaq lazımdır.Ancaq sakinlər şəhəri tərk edəndə, şəhərin özü də canını itirir. Sakinlərin olmadığı bir şəhər, ruhunu itirmiş, xatirələrə bürünmüş tör-töküntüdən başqa bir şey deyil. Bu yerlər, vaxtilə insanların həyatı ilə dolu olan, amma indi boş qalan məkanlar kimi qalır.
