İllər əvvəl özümü axına buraxmışdım. Başıma nə gəlsə də, anlamadan, sorğulamadan həyatımı yaşamağa davam edirdim. Yaşayırdımmı? Bilmirəm, əmin deyiləm. Amma nəfəs alırdım. Bunu bilirdim.
Sonra bir gün həyatımda rus dilinin vacibliyi məsələsi gündəmə gəldi. Mənə elə gəldi ki, əgər rus dili bilməsəm, yaşaya bilməyəcəyəm. Ən azından dərdimi izah edəcək qədər öyrənməli idim. Bunun üçün müraciət etdiyim kursda Ebru sənəti ilə tanış oldum. Əslində, onu da niyə öyrəndiyimi bilmirdim. Amma içimdən bir səs deyirdi: “Sən rus dilini boş ver, bunu öyrən.”
18 yaşında, 100 manat maaşla gecə-gündüz işləyən, evdən pul almağı özünə ar bilən bir tələbə qız düşün. Hər dərdini o 100 manatın ətrafında fırladan bir qız... Maaşının yarısını üç ay boyunca həmin kursa vermişdi. Bir də düşün ki, bunu tək-tük insana bildirmiş, onlar da ona “Bekar adamsan da, dünyada izi-tozu olmayan bir sənəti öyrənirsən” deyib lağa qoymuşdular.
İndi o "bekar" qız bir şey daha öyrənib: Özünü tanımağı. Və əminəm ki, bir çoxunuz bu dərsi asanlıqla öyrənməmisiniz.
Bir gün gələcək ki, başqasının gözündən baxmadan kim olduğunu dərk edəcəksən. O gün, həqiqətən, azad olacaqsan.
