Ətrafımda indi səndən başqa heç kəs yoxdur,
Sən, ilk və son dərd ortağım,
Bu şəhərin bağırtılarından uzaqdakı,
Gecələr səssiz hayqırtılarımı gizlətdiyim yatağım və kiçik rəfimdən ibarət olan kədər otağım,
Sən mənim özümə qarşı verdiyim mübarizələrimin toplusu,
Tək qalanda ağır-ağır alıb verdiyim nəfəslər,
Otağın işıqlarını söndürəndə qulağımdakı əcayib səslər,
Çox çətindir qapanmaq özünə,
Ətrafını heçə saymaq qədər,
Bu dəqiqə,
Ruhumu parçalayan qara dəliklərin hadisə nöqtəsindəyəm.
Bu dəqiqə,
Şəhərin dar küçələrinin birində,
Beynində yaşadıqları, xatirələri, yaşından böyük düşündükləri,
Cismən əzilib bükülmüş, çiynində məktəb çantası olan,
7-8 yaşlı bir uşağın günəşdən qorunmaq üçün,
Öz kölgəsinə sıxılması kimiyəm.
Bir azdan, gecə düşəndə,
O uşaq da, mən də məhv olacam.
Bir dəfəlik qarışacam bu torpağa,
Yanımdan keçənlər varlığımı hiss etməyəcək.
Bir neçə saat sonra doğmaqda olan bir günəşin şüalarıyla,
Mən də bu həyata yenidən gələcəm,
Gələcəm ki, bir də gedim.
