Ay çıxır gecəylə,
Zülmət qaranlığa bürünür şəhər,
Bir az düşündüm,
Gecələr bütün bu şəhəri qaraldan,
Mənim bu yalqız ürəyimmiş məgər.
Gecə düşür, baş qaldırır dərdlərim
Yorğun beynim qırmaqda sərhədləri
İndi gör kimlər bu həyat oynuna eyvanda baxır
Zillət kimi keçən saatlar necə sürətlə axır,
Kədərdən sərxoş olan gözlərim axdıqca mənim,
Otaqda qəşr eliyən lampa da atdıqca məni,
Yaralarıma od vuran qanlı bıçağa da əlvida dedim,
Məhv edib, bir gecənin yalnızlığında, qanına qəltan etdim onu.
Siqaret qutusunda gizlənən sonuncu ağrım ilə vidalaşdım,
Yoruldum bir az,
Çıxdım küçəyə,
Küçə sıxdı, evə qayıtdım,
Dörddivar, 7 yaşındakı bir uşağın yuxusundakı bədheybətlər kimi sarmaşdı üstümə,
Sonuncu kağız, sonuncu qələm və bir az da cəsarət,
Bu cəsarətdən gəlir qan qoxusu,
Bu qoxunu hiss edəcək çoxusu,
Bütün şəhərə yayılar qorxusu,
Qorxusuz əsarətləri görmədim
Bu cəsarət bir dahini məhv edəcək indi,
Bu cəsarətdə bir ümid də var,
Edam olunacaq bir günahkarın gözlərindən betər parıldayır üzümə,
Bu cəsarətdə qorxaqlıq da var,
İki ayaq üstə durmağa qorxub,
Əlini ayağa çevirən körpənin, həyatda tutunma qorxusu kimi.
Danış mənə,
Haqqımda nə bilirsən?
Ürəyimin hansı döngəsində bu dəqiqə qan tökükür?
İndi hansı tanrılar hansı şeytanlarla döyüşür beynimdə?
Sabah daha kimlər bıçağı saplayar kürəyimə?
Unut özünü,
Çünkü mən bu dəqiqə səninlə bərabər bütün kainatın dərdini çəkirəm.
Gecələr heç bilirsən nələr yaşanır bu 9 kvadratlıq otağımda?
Otağım bu gün həmişəkindən fərqli qaranlıqdı,
Otağımın işığı həmişə yanıq olardı,
Gecələr itən qafiyələri rahat tapardım.
Otağımın işığını həmişə yanıq qoyardım,
Qəflət ruhun otağıma zəvvar olsa,
Tez durub qarşılayım.
Bu gün otağı büsbütün qaranlığa bürüdüm,
Onsuz sənin ruhun da qara idi,
Bəlkə yanan həmin o işıq səni seçilməkdən qorxudardı?
