Bağlı qapıların arxasında, yığışılır pərdələr,
Bitir film, bitir nağıl artıq sonuncu səhnələr.
Otaqda sönüb yanan işıq, pəncərələri tərpədən külək,
Dərmanı tanrıydı onun, varlığın sancılarında,
Ölüm oldu ona ən böyük kömək.
Bir az da yaşdı yerlər, deyəsən bulud ağlayır,
Bir həyat da belə bitir, bir kitab əbədi bağlanır.
Son saniyələr xərclənir ötən illərə üzülməklə,
Gözünün önündə xatirələri ocaqtək közərməkdə.
Artıq qurumuş bir ağactək hərəkətsizdi,
Bir-iki mələk xaric otaqda kimsəsizdi.
Başının altındakı yastıqın üstünə kədər iynələri sancırlar,
Kədər bəzən yağıştək gözəldi, amma yaradır palçıqlar.
Pozulur sükut otaqda qonşuların davasıyla,
Necə də xoşbəxtdir insanlar bu ölüm damğasıyla.
Sərin külək oxşayır saçlarının tellərini,
Beləcə salırdı o yadına ötən illərini.
Diz çökdü ruhu onun, son dəfə ağladı gözləri,
Kaş son dəfə tanrı qarşısında çökəydi dizləri.
İzləri qoyub getdi bir gecə dalğalarında dənizin,
Nə qədər möhkəm bas quma, qalmaz əl izin.
