Sonra bildim... Gözlənilməyən səfərlərlə doldu həyatım. Çox yoruldum… çox incindim… Dönüb baxanda anladım ki, hər bir ağrı, hər bir itki, hər bir ayrılıq bir işarəymiş. Bir yol xəritəsi… məni mənə aparan bir yol.
O şeirdə deyildiyi kimi: Heç kəs öymədi adımı, Çoxu çapanda atını, Mən gizlətdim qanadımı, Quş kimi uçub getmədim.
Doğradım-çapdım özümü, Yoğurdum-yapdım özümü,Nə yaxşı tapdım özümü, Böyrümdən keçib getmədim
Bütün yaşadıqlarım — hər şey — mənə özümü tanıtmaq üçün imiş. Sonda bildim ki, əsl səfər çöldə yox, içimdəymiş...
