Bəzən səni sınağa çəkirlər... Sözlərlə, baxışlarla, səssizliklə. İçində bir fırtına qopur, amma çöldə bircə nəfəs belə vermirsən. Gözlərini gizləyirsən, səsin titrəsin deyə udqunursan. Əslində, o an bir qərar vermək lazımdır: Ya sınacaqsan, ya da içindəki səssiz gücü oyadıb başını dik tutacaqsan.
Bəzən hər şey üst-üstə gəlir. Dayanıb, səssizcə özünlə baş-başa qalır, gözlərindəki yaşların axmasına mane olmağa çalışırsan. Çünki qorxursan – güclü görünməyə çalışan cüssəni zəif göstərər. Amma cəmi iki saniyə… İçindəki fırtınanı sakitləşdirib özünü toparlayırsan. Göz yaşlarını içinə axıdır, dərindən nəfəs alıb yenidən yola davam edirsən.
Sonra düşünürsən: “Bu günə qədər nəyi həll etmədim ki? Bunu da edərəm. Bu da keçər...”
