Bu qədər gücsüzlük mənə hardan gəlir axı? Hər gün az qala ürəyim partlayacaqmış kimi olur ama partlamır. Anamın insulta yaxın bir anlıq bir hadisə keçirtməsindən sonra çox sarsıntı keçirtdim. Hələdə o sarsıntının izlərini üzərimdə daşıyıram. Yaşayan bir ölü misali. Niyə acı çəkməyə ruhum bu qədər meyl edir? Mən xeyirsiz övladammı deyə gəlir bunlar başıma? Yoxsa həyatdan nə istədiyini bilməyən, hər yerdə günahkar axtaran birimiyəm? Kiməme mən? Nəyə kimə lazımamki? Niyə doğuldumki uyğunlaşa bilmədiyim ailədə işdə cəmiyyətdə..Nə üçün ana bətnində inkişafdan qalan deyildə, inkişaf edən rüşeym oldumki mən? İçimdəki gücsüzlüyümlə əhatəmidə zəiflədirəm. Günahkarlıq hissi o qədər güclü aşılanıbki özümü qəbahətli biri kimi görürəm. Çünki həsssasam. Hər şeydən təsirlənirəm. Arabir rola girib vecsiz olmağa çalışsamda duyğularımı basdırıram. Və partlayış anında duyğularım məndən üz döndərir. Çünki vaxtında onları yaşamağa icazə vermədim. İndi isə kiminsə mənə qarşı duyğu yaşamasına icazə vermirəm. Nə gözəl bir aydınlanma oldu bu. Məni çox sevən bir insana belə şans verə bilmirəm. Sırf duyğularımdan qaçdığım üçün duyğularıyla üzləşmək istəyənlərdəndə üz döndərməyimlə məhşuram. Maraqlıdır insanlar nələrsə kəşf edib, uğur qazanıb tanınmaqla məşğuldur mənsə kəsdirib atmağımla. Kim üçün yada nə üçün yaşamalıyamki? Bu qədər təzadların içində nə üçün çarəsizəmki? Əlim var ayağım var dilim var başım var ama hərəkətim yoxdur. Oysa bir şeyin var olduğunu sən hərəkətdə olduğun zaman öyrənə bilərsən, yerində saymaqla deyil. Hər gün yeni bir günə başlamaq üçün fürsətdir. Oysa mən günü-günə satmaqla məşğulam. Heç pul qazanmağa bu qədər məşğul olmarameee. Ama zamanımı boş keçirtməyə o qədər meyil edirəmki..Hər şeydən qaçmaq üçün boş bir həyat yaşayıram. Yüksək standartlar qoyub xəyalımda çataraq yaşayıram. Yəqinki bunun sonu Maştağaya qədər gedib çıxacaq. Oysa xəyal edib hərəkətə keçmək insanı xəyala çatdırır. Nəinki xəyalla oturub üz-üzə , göz-gözə baxışmaq. Özündən üz döndərib gedən, özünü tərk edən adamdan kimə arxa-dayaq olarki? Tükənmiş, yorğun, bitkin insanı kim istəyərki? Bu da bir etabdır və keçəcək. Sezenində dediyi kimi Bu da keçər. Hər şeyin keçdiyi kimi. Ama mən istəyirəmki o da keçəndə mən başqa etaba keçməyə qarşı daha həvəsli olum. Yoxsa işimiz qalıb Allaha.. Ümidliyəmki hər şey yoluna düşəcək. Ancaq bəzən bu işığı belə elə əlimlə söndürürəmki zülmət qaranlığa düçar olum. Deyəsən özünü cəzalandırmaqda insanı silkələyən metodlardandır. Ama hələki silkələnə bilmirəm. Yəqinki buda yoluna düşər..😶
