Qaçıb həyatın dərdlərindən, yüklərindən,
Bir dünya yaratdım özümə-fəlsəfə,
Orda tək dayağım kitablar,
Onlarla üzbəüz qaldıqda
sanki bitir ağrılar,
Çantanın qabaq közündə
yarım-yarımçıq dəftərlər,
Arxasında hisslərim kimi
yarımçıq cızıq xətlər - qaralama
Siqaretin tüstüsünü basıram arada
məlhəm kimi yaralara,
Arada qanadıram onları,
bir ömür mənimlə qalsın deyə,
Ürəyimin qırıq hissəsində tanrı gizlənir,
Nəsə danışır orda məndən nələrisə istəyir.
Bir də parkım var mənim,
adına kədər parkı deyirəm mən,
Qarşısında məhkəmə, ağ qara xatirələr,
Bir də yandıranım var, at şəkilli,
adını unutduğum kimdənsə yadigar,
Üstündə qan izi olan bıçaq,
onu da keçən ay tullamışam,
Neçə milyard illik həyat kitabında mən,
Qəhrəman olacaqdım,
epizodik rol kimi qıraqda qalmışam,
Bir də şeirlərim var,
yaralarım qaşındıqda,
Qan əvəzinə axırlar,
Məktəbin yanında yarısı uçuq daxma,
Xatirələr axır qırağından,
İxtisar olunan sətirlər…
Yanımda, öz həyatına hakim olmayan adamlar siyasətdən danışır,
Mənsə əlimdə kitab,
dodaqların arasında sıxılan siqaret,
başım təkliyimə necə də qarışıb
