Sən gedəndə canlanacaq bu solan güllər,
Sən gedəndə mən çıxacam bu ölümsüzlükdən, tapacam həyatı,
Yağışları küləyinə qarışıb itəcək əbədi bu şəhərin,
Artıq şəhər sözü də iyrəndirir adamı,
Bakı kimsəsiz bir diyarıdı, şəhər deyil axı?
Sən gedəndə qaçıb gedəcəm bu diyardan,
Axtaracaqlar məni, “hanı bu şəhərin qəmli övladı?”
Bakı özü məni arayacaq,
Mən qaçdıqca, boynumdakı maqnitli xalta qaytaracaq bura.
Həmin xaltanın qabaq gözündə sən yazılıb.
Hələ də mənim daxilim səsliyir ölümə,
Elə indi də xarici qüvvələrin hesabına yaşayıram.
Dirilib ölürəm hər gün.
Hər kədər dahiliyə açılan qapıdır,
Tanrı özü belə kədərin övladıdır
Məni də tanrı öz sifətlərindən yaradıb,
Sən gedəndə, tanrı da bədənimdən gedəcək,
Xoşbəxt olacam,
Ardınca güləcəm son dəfə,
Bütün kədərlərə yad olacam,
Sən bir ömür qalsan mənimlə,
Üstümdəki bu kədərlə şad olacam.
Mənim kədərim bilirsən nədir?
Səhərdən gecəyə, gecədən səhərə qədər bu ağrıların içində boğulmaq.
Nəfəs çatışmır,
Elə çatışmasa yaxşıdı,
Bir günün içində bir ömürlük rəng dəyişirəm,
Gün keçdikcə tündləşirəm.
Sizlər, şeir adıyla həmahəng sözləri satın alırsız,
Mən yazdığım bu sətirlərlə bütünləşirəm,
Bax qıraqdakı şairlərə,
Yazdığı hər şeirlərlə necə də qürrələnirlər,
Mən yazdığım hər sətirdə şeiriyyatın ölümünü dadıram.
Mən şair deyiləm, mən kədərin nəsri-nəzm formasıyam,
Qaranlıqda, şəhərin bütün günahlarına kül səpən vulkanam,
İçi cəhalətlə dolu düha torbası,
Xəlifəsiyəm, komamın içində yaratdığım dünyanın
Mənim halım, qara və boz rənglərindən savayı heç nəyi olmayan buqələmun,
Bir də palçıq var bir az hisslərimdə,
Ruhumu məhv edən də bu palçıqdır.
Mənim varlığım sənin yoxluğuna çevrilməməlidir,
Anlamadın.
Təkliyin özü də bir zibil deyil,
Yarım-yarımçıq sözlər də deyil dərman.
Günah səndə də deyil
Mənim kədər tanrım verib mənə bu fərmanı
