Bu hissi 12 il yaşadığım evi tərk edən zaman yaşamışam. 12 il ərzində yığılan xatirələrin hamısını özünlə götürməyə çalışsan da əbəsdir. Əşyaları qutulara yığmağa başlayan zaman anlayırsan ki, burada nə qədər əşya var imiş. Yığdıqca bitmək bilməyən əşyalar elə sənin ömrünün günləri kimidir.
19 il sonra facebook platformasını tərk etmək də eyni hissləri verir. Daha öncə yazdığım bütün postları sildikcə onların bu qədər çox olması məni heyrətə gətirir.
İnsan boşalmış divarlara baxdığı zaman anlayır ki, həyatda heç bir şey həmişəlik deyil. Sənə elə gəlir ki, ömrünün sonuna kimi bir evdə yaşayacaq və bir sistemlə gedəcəksən. Amma belə olmur. Yeni yer və yeni sistem səni gözləyir. Ağrılı da olsa yeni yerin açdığı qucağı geri çevirmirsən.
Facebook mənim Memarım idi. Burada böyüyüb, burada bişmişdim. Qonsularımın və dostlarımın hamısından baş açmasam da onların varlığı mənə doğma gəlirdi. Sonra onlar bir-bir binanı tərk etməyə və yeni yerlərə keçməyə başladı. Yeni gələn qonşular isə o qədər yad oldu ki, onlardan bacardıqca uzaq durdum. Özümü gəmidə yaşayan pianoçu obrazı kimi hiss etdim. Filmə baxanlar nə dediyimi anladı.
Budur artıq səhifəni (köhnə evimi) təmizlədim. Tər-təmizdir. Divarları boşdur. Yazılarımın bir qismi yeni yerinə köçüb. (Kofe al profilimə). Bu profildə (yeni evimdə) divarları bəzəməyə başlamanın həyəcanı hələ ki, hiss olunmur. Çünki köhnə divarlara vəfa borcum var.
KVAN və digər kitablarımın beşiyi olan FB-nin bu qədər dəyişməsi məni məyus edir.
Yəqin ki, uzun müddət köhnə günlərimin təsirində yaşayacam. Amma zaman gözləməyi sevmir. Yeni yerdə, yeni yazılarla və yeni qüvvətlə hərəkət edəcəyəm. Kofe al binasında 99 sakinlə birgə yaşayacağam. Onlar mənə qürbəti hiss etdirməyəcək.
Köhnə günlərimdə olduğu kimi azdan başlayıb dağın başına qədər yol gedəcəyəm. Budur məni artıq 166-dan çağırırlar. Fəhlələr içi dolmuş iri yük maşınında gözləyir. Qapını örtmədən əvvəl ayaqqabılar əynimdə ola-ola yarı silinmiş yarı tozlanmış qonaq otağına daxil oluram. Eyvanın pəncərələrinə, yeni köçəcək olan sakinə verdiyim dolablara və köhnə televizora baxıram. Divarlar üstümə gəlməyə başlayır. Keçmişdən gələn səsləri eşidirəm amma onlar indinin səslərini üstələyə bilmir. İndi qapını bağlayıb çıxıram. Geridə bu iş masamın şəkli qalır. Masam mənimlə bağlı lazım olan hərşeyi deyir. Deyir ki, bu insan yazmağı və kitab oxumağı sevir. Deyir ki, bu insan dünyada özündən sonra söz yığını qoyub getmək istəyir. Masam deyir ki, hələ deyiləcək çox sözüm var.
Masam deyir ki, yeni yerin mübarək!
