Mən adətən səbrsiz insanam. Səbrsizliyim bəzən işlərimi tez bitirməyə kömək etsə də çox zaman geri düşürəm. Bu düşüncəyə alman dili öyrənəndə gəldim. Hər hadisə, hərəkət üzərinə düşünən biri olaraq, bunun da üzərinə düşündüm. Alman dilini öyrənəndə videodan başqa bir videoya keçərkən əslində önəmli olan qaydalarl heç yadımda da saxlamırdım, qeyd də almırdım. Ya da kitab oxuyanda sürətlə oxuyurdum, dinləyəndə də sürətlə dinləyirdim. Ya da bir yerə gedərkən sürətlə hərəkət edirdim. Bugün bu yazını yazdığım gün insanları müşahidə etdim. Hər kəs tələsir, hər kəs vaxtında harasa çatmaq istəyir.
Mənə görə tələsmək dövrümüz insanı üçün düşmən kimidir. Sosial şəbəkələrdəki kontentlər belə səbrimiz çatdıqca baxırıq. Uzun, faydalı olsa da sonuna qədər o məlumatı oxumağa, dinləməyə səbrimiz qalmır.
Çünki, mən tezləşdirmək istədiyim hər şeydə geriyə düşmüşəm. Öyrəndiyim dildə, oxuduğum kitabdan, hətta getdiyim yolda tələsdiyim üçün detalları qaçırmışam. Yeməyin tez bişməsini istədiyimiz qçün qazı artırmaq ama yeməyi yandırmaq kimidir bu. Hələ eyni anda bir neçə iş görmək… işləyərkən dərs etməyə çalışmaq sözdə multitasking etmək , zamandan qazanmaq, amma əslində olan itirmək. Qazandığım zamanda isə boş işlərlə məşğul olmaq.
Qazanıb itirənlərdə, qazanaraq itirməkdi bu.Çünki mən çox yaxşı bilirəm sürətlə hərəkət edəndə sürətlə və daha tez divara çırpılırsan.
bəzən hətta çox zaman tələsmək yerinə durulmaq lazımdır. Durulub nələr qazandığımıza nələr itirdiyimizə hansı detallara heç fikir belə vermədiyimizə baxmaqdır. Mütləq ki önəmsiz dediyimiz çox şeydə nə isə gizlənib.
