24 fevral 2003-cü ildə beynəlxalq hava limanındayam. Axşam idi. Qohumlarım məni yola salmağa gəlmişdilər. Mən çox həyəcanlıyam. Əvvəllər dəfələrlə Türkiyəyə səfər etmişəm. Mən də o vaxt həyəcanlı idim, amma bu dəfə tamam başqadır. Həyatımda ilk dəfədir ki, dili, mədəniyyəti və xalqı tamam fərqli olan ölkəyə səyahətə çıxıram. Təxminən 6 aya yaxındır ki, bu səfərə hazırlaşıram. Son 6 ayda viza müraciəti, səyahətə hazırlıq, gəlişdən sonrakı prosedurlar, hara getmək və necə davranmaq barədə müntəzəm söhbətlər, məsləhətlər və s. geridə qaldı.
Bütövlükdə, bu səfər mənim həyatımda dərin iz buraxacağı və həyatımı tamamilə dəyişəcəyi aydındır. Yeganə sual onun hansı istiqamətdə dəyişəcəyidir.
Mənim 19 yaşım var. Mənim şəxsi gözləntim Böyük Britaniya kimi zəngin mədəniyyətə malik ölkədə yaşamaq, yaxşı gəlir əldə etmək, ən əsası isə Bakıda boğulduğum bir sıra problemlərdən qaçmaq və orada yeni, daha rəngarəng həyata başlamaq idi. Yazının əsas istiqamətindən kənara çıxmamaq üçün bu yazıda Bakıdakı ailə problemlərindən yazmaq istəmirəm. Çünki bu problemlər çox müxtəlifdir, çox əhatəlidir və çox geniş mövzudur. Bunun üçün ayrıca yazı yazmaq daha məqsədəuyğun olardı.
Hər halda. hava limanına qayıdaq. Səhv yadımdadırsa, cibimdə 300 dollar var. Səfərdən əvvəl mənə göstəriş verən xanım dedi ki, birinci mərhələdə orada pul lazım olmayacaq. Çünki dövlət sığınacaq axtaran şəxsin onu qəbul etdiyi gündən bütün xərclərini, o cümlədən yaşayış, yemək, yol, qanuni xərcləri və s. Məni yola salmağa gələnlər arasında qardaşım da var idi. Səfərdən əvvəl kiçik bir jest olaraq qardaşıma 100 dollar verdim. Düşündüm ki, onsuz da birinci mərhələdə pula ehtiyacım olmayacaq.
İnsanlar yavaş-yavaş təyyarəyə minməyə başlayırlar. Mənim üçün hava limanında qohumlarımla sağollaşıb təyyarəyə mindim. Və illər sonra bəzən təəssüflə, bəzən də sevinc və qürurla xatırlayacağım bir səyahət başlayır…9