Günün ağarmağına az qalır. Addımlayıram. Addımlarımı bir-birinin önünə qoymaq mənə çətin gəlir. Sanki, ayaqlarım təkcə özümü daşımır. Sanki hər birini böyük daş bağalmışam və özümlə daşıyıram.
Ətrafda nəfəsimdən başqa səs yoxdur. Nəfəsə ehdiyacım var. Havanı içimə çəkirəm, amma lazım olan yerə qədər çatmır.
Ürəyim fəryad edir. Onun belə sürətli döyünməyi ölçünü aşır. Ürəyim sanıram ki, bütün bədənimi döyündürür. Deyəsən, ölümlə birgə addımlayıram.
Sübh soyuğu əllərimi dondurur. Onlarla vidalaşmağım ehtimaldır. Günəş yubansa, daha əllərim olmayacaq.
Bədənim bütün normal fəaliyyəttindən uzaqdadır. O, öz potensialını aşır, amma mən davam edirəm. Mən davam edə bilirəm. Bədənimi görünməyən bir güc irəli, daha doğrusu yuxarı aparır.
Niyə buradayam? Niyə irəli addımlayıram? Geridə isti daldanacağım var. Rahat yatağım var. Ehtiyacımdan çox qidam var. İnsanlar var. Bütün bu sahiblikləri buraxıb niyə gəlmişəm bu heçnəsizliyə? Burada mənim olan heç nə yoxdur. Burada rahat olan heç nə yoxdur. Yarı toxam, yuxusuzam, bədənim yorğundur, üşüyürəm. Mən niyə geri dönmürəm? Hansı hədəf üçün özümü irəli atıram? Hədəfim yoxdur. Hansı amal üçün bədənimə əzab verirəm? Amalım yoxdur.
Bilmirəm.
... Yuxarı addımlayıram. Bildiyim budur, -bədənimin bu qədər əzablı anında mən hüzurlu hiss edirəm.
Günəş yüyürüb özünü mənə çatdıracaq indi. Bilirəm, özündən əvvəl havası gəlir çünki. Budur, bütün yer üzünün ən xoş anı gəlir. Səhərin mehi gəlir. Badi-səba yanaqlarımı sığallayır. Ətrafıma fırlanıb, bədənimə dolanır. Gözlərimi yumuram, içimə çəkirəm onu. Gedib lazım olan yerə çatır.
Günəşə bax! Dağlarının arxasında gör necə od qaladı! Qaranlığın kənarından qırmızılıq doldurur səmaya.
Yoluma davam edirəm.
Zirvə mənə görünür. Mən zirvəni görürəm. Məni buraya gətirən gülür məndə. Gülür və bədənimdən üzr istəyir. Bədənim sakitləşir. Nə üçün burada olduğunu anlayır artıq. Ağrıları dinlənir.
Zirvədə dayanıb ətrafa baxıram. Baxışım sonsuzluğuğa uzanır. Buradan sərhəd görünmür. Buradan hədd görünmür. Buradan insan görünmür. Bax! Aşağıda saf buludlar, onların üzəri ilə sonsuzluğa uzanan səadət üfüqüdür.
Burada hər şey mənimdir. Mən buradakı hər şeyinəm. Mən buralaram. Mənim yerim buralardır. Burada hər şeylə birəm, birgəyəm mən. Burada tamam. Tamamlanmışam.
Məni buraya gətirən məndən çıxıb bir qartala qoşulur. Qartal Ona yoldaş olur. Ona bələdçi olur. Öz diyarını Ona bələd edir. O da buralara yad deyil amma. Uzaqlarda olsa da hər an buraları xəyal edirdi. Qartalla uzaqlardan çox süzüb bu yüksəklərdə. Yüksəklərdən dərinlərə çox baxıb. Ən dərinlərə ancaq ən yüksəklərdən baxmaq olar, bilir O.
Qartalla vidalaşmaq vaxtı gəldi. Bədənimə geri dönmək vaxtı gəldi. Bədənim Onun tək əbədi yoldaşıdır. Yalnız bədənim Onu arzuladığı yerə apara bilər. Yalnızca bədənim ona sadiqdir. Əvvəl-axır Onu arzuladığına aprır bədənim, bilir O. Bədənimin addımladığı bütün yollar Onun yollarıdır. Yalnız, Onun arzuladıqlarına Onu çatdırmaq üçün bütün ağrılara dözür. Təkcə Onun üçün getməyə dəyər yollar.
O da bilir ki, yalnız onunla qoxlaya bilər çiçəkləri, eşidə bilər quşların səsini. Onunla dada bilər ac ikən bir parça çörəyin ləzzətini. Yalnız onunla Günəşin istisini hiss edə bilər. Kədərli gecələrində yalnız onunla seyr edə bilər Ayı.
Bədənimi sevir O. Bədənim də yalnız Onun üçün var.
