İmamların dualarına nəzər salarkən gördüm ki , Onlar sanki dünyadakı ən günahkar insanlarmış kimi bağışlanmaq diləyirlər. Sanki , hər şeydən məhrum olan şəxslər kimi Allaha yalvarırlar. Bu xislət olaraq onlardan uzaq olan hallardır. Bəs nə üçün belə edirlər? Zənnimcə bunun bir çox cavabı ola bilər. Deyə bilərik ki, bu Şəxslər öz daxillərindəki "mən" i məğlub etməyi bacarıblar. Və ya deyə bilərik ki, Onlar Allahın ucalığını, aliliyini ən düzgün şəkildə dərk ediblər. Deyə bilərik ki , Onlar cənnət - cəhənnəm mövzusunda bizdən daha çox biliyə sahibdirlər. Və bu variantlar bu şəxslərin kamillikləri səbəbi ilə bələ çox uzana bilər. Əlqərəz. Bəs biz? Günahlar hava kimi cismimizi bürüyərkən nəyə və ya kimə güvənərək bu qədər aram, bu qədər rahatıq. Niyə qəm belimizi bükməyib , peşmanlıq göz yaşları gözümüzü kor etməyib. Allah rəhmlidir bəli .Buna güvənirik? Bəs elə əlimizdəki saya hesaba gəlməyən nemətlər elə Allahın rəhməti deyil? Bu nemətlər asi olub mən içində mən böyütmək üçündür ?…
Allahın rəhməti bizə ədalətindən daha yaxındır. Bu qədər günah içində Allah bizə layiq olduğumuz kimi davransaydı bəla içində bir qum dənəsi kimi qərq olardıq. Dilimiz Allah deməz, qulağımız Allah eşitməzdi. Gec dəyil. Hələ son nəfəs ciyərini tərk etməyib. Mən gəldim de. O qəbul edər ..
